admin1037
De serie “La plage” kwam als vanzelf bij mij op. Ik woon in Agay (Franse Rivièra) met uitzicht op zee. Het is de zee die mijn aandacht trekt zodra ik wakker word. Tussen ons is er het strand. Ik zie het strand elke dag, maar bezoek het zelden. Ik weet niet wat de reden was, maar plotseling voelde ik de drang om ernaar te kijken. Gedurende één zomer werd het een fantastisch observatiegebied.
Eerst was er de observatiefase. Ik moest begrijpen hoe het werkt. De gewoonten daar zijn in hoge mate gecodificeerd. Het is in zekere zin een stad zonder gebouwen, een ruimte om te delen; een dichte ruimte met onuitgesproken regels die over het algemeen vreugdevol en conflictvrij blijft.
De toe-eigening van het strand is verschillend, afhankelijk van of u alleen bent, met z’n tweeën, met familie of met vrienden, en afhankelijk van het tijdstip van aankomst: u positioneert uzelf anders, afhankelijk van de dichtheid van de plaats. Bij aankomst op het strand komt de installatie van de handdoek in twijfel. Sommige mensen zullen een echte leefruimte afbakenen, terwijl anderen dat niet doen. De vroege vogel kiest de beste plek en creëert zijn of haar ruimte. Vervolgens zijn we getuige van de oprichting van een tijdelijk pand. Elke nieuwe buurman moet een bepaalde afstand respecteren om zich te vestigen. Deze niet-bebouwzone neemt af naarmate het aantal dagelijkse inwoners toeneemt. Het eigendomsgebied blijft de handdoek of de ruimte die wordt begrensd door een groep handdoeken. En zelfs als er vrijwel geen beschikbare ruimte meer is, moet iedereen de zee in kunnen en het strand kunnen verlaten.
Op het eerste gezicht zijn we allemaal gelijk op het strand… maar zelfs op het gebied van zwemkleding blijven de verschillen bestaan: de populatie is niet hetzelfde, afhankelijk van het gekozen strand: wie gekleed of liever ongekleed is, zal niet hetzelfde zijn – merkbadpakken, strandtassen… of geen; broodjes of restaurants; roddelbladen of literatuur; handdoeken of ligbedden…
Op dezelfde manier blijft het strand een plek voor zelf-enscenering: we laten alleen zien wat we willen laten zien – er is wat we willen dat mensen zien en wat we willen verbergen; de bruiningsliefhebbers en degenen die genieten maar toch opletten omdat “de zon gevaarlijk is”, degenen die hun nieuwste borstimplantaten laten zien, degenen die pronken met hun spieren en de zelfbewusten die zich proberen te verstoppen… Ten slotte zijn er mensen zonder enige remmingen… De uren van aanwezigheid zijn ook markers van verschillen. Orde en wanorde bestaan naast elkaar zonder conflicten.
Er zijn nog talloze andere regels, maar mijn bedoeling ligt ergens anders: het is een reflectie op de toe-eigening van de ruimte. Ik wilde me verdiepen in de intimiteit van het strand, de ritmes, kleuren, orde (of wanorde), materialen, texturen, patronen of onwaarschijnlijke composities herontdekken. Allemaal badend in het licht en de scherpe schaduwen van de kust van de Franse Rivièra. Daarom heb ik de hele zomer van 2016 de stranden gefotografeerd volgens een eenvoudig maar nauwkeurig protocol: Camera (Hasselblad 500C) – een enkele lens (Zeiss 150 mm) / De opname moest snel gebeuren om de objectiviteit te behouden en niet opdringerig over te komen / Mensen waren verboden / Toch betreden we de intimiteit van elk individu. Close-ups, details, bredere shots: het is een poging om te laten zien hoe de ruimte is georganiseerd. De foto’s zijn op verschillende stranden en op elk moment van de dag genomen: Door Cannes, Agay, Fréjus en Saint-Tropez als geheel samen te brengen, ontstaat een globale visie: de stranden worden The Beach, want hoewel elke foto op zichzelf moet bestaan, ze moeten ook deel uitmaken van een serie; het is de afwisseling die betekenis geeft aan dit project.
Een moment van onbezorgde vreugde in een sombere periode. We zijn er gewoon om samen een leuke tijd te hebben. Mijn ideale strand.
OFI
Fotografie © Olivier Felix Isselin
