admin1037Persartikel – krant La Gazette – november 2015
Olivier Felix Isselin – Archief.
Jean-Yves Texier bij Isselin Gallery.
Een wezen straalt op basis van het bewustzijn van zijn potentiële plezier en de kracht die hij heeft om dat plezier te navigeren, uiteraard gekoppeld aan zijn levenslust, zolang geen zandkorrel deze levensvreugde verstoort.
Kan iemand zich dus bezighouden met een vakgebied en tegelijkertijd poëzie, kunstkritiek, filmkritiek of literaire kritiek nastreven?
Zeker, ja. De sleutel is om deze verschillende vormen van schrijven samen te kunnen brengen en hun essentie in jezelf te kunnen bereiken. En daar, zoals de Engelsen zouden zeggen, “it’s an other pair of Sleeves.”
Olivier Isselin stelt in zijn nieuwe ruimte een twintigtal schilderijen van Jean-Yves Texier tentoon. Deze jonge galeriehouder is net als Texier geboren in de regio Langres. Ze hebben elkaar altijd gekend, en je zou kunnen zeggen dat Isselin daar incarneerde om op een dag de kans te krijgen zijn oudste, Texier, tentoon te stellen.
Isselin, een jonge talentontdekker met een achtergrond in architectuur en scenografie, houdt dus van culturele momenten en wil graag de ogen van de inwoners van Dijon openen voor hedendaagse kunst. Zijn kijk op kunst is eenvoudigweg bedoeld om er plezier aan te beleven. Zijn idee: degenen waarin hij gelooft ondersteunen, een team verdedigen, ongeacht de diversiteit van hun uitdrukkingswijzen. Ja, omdat je aanvankelijk, op basis van de vroege tentoonstellingen in deze ruimtes, bang zou zijn geweest voor een consequent gerichte oriëntatie op fotografie en haar afgeleiden, geretoucheerde en geschilderde foto’s, enz… (John Batho is een van de kunstenaars die de voorkeur genieten van de galerij). Er is echter een waargenomen eclecticisme gecombineerd met een verlangen om intiem te blijven, binnen een boeket dat past bij zijn gevoeligheid. Olivier snuffelt rond, zoekt, sorteert en vindt, op basis van zijn electieve affiniteiten, leden van zijn ‘team’. Hij waardeert zijn onafhankelijkheid en werkt aan projectopdrachten in plaats van mee te liften op de golf van trends. Hij reist veel, bezoekt beurzen en tentoonstellingen voor hedendaagse kunst zoals Basel, F.I.A.C., enz., om een scherp gevoel te hebben en de noodzakelijke cultuur in stand te houden voor het risicovolle beroep dat hij heeft gekozen om te omarmen. Op persoonlijk vlak is hij meer betrokken bij de productie en verdediging van geëngageerde kunstenaars. Texier belichaamt perfect het beeld dat zijn galeriehouder beschrijft als hij zegt dat je verhalend kunt zijn in de zin van een dimensie van verhalende poëzie, zonder in decoratie of het decoratieve te vervallen. Schilderen kan modern, eigentijds, abstract, gewelddadig, zachtaardig, figuratief etc. zijn, maar mag zeker niet ijdel zijn. Bij Texier is dat niet het geval: hij oefent een reeks bustes of portretten (wat nieuw is omdat we zijn werk al zo’n vijftien jaar volgen), evenals de voortzetting van zijn dierenseries gericht op paarden en stieren. Nou, Texier is vooral een tekenaar met een opmerkelijke virtuositeit en een vrij eigen tekenstijl. Je voelt de snelheid, de passie. De penselen in zijn handen fungeren als capes waarmee hij voor het stierendoek passeert. Er zit een vleugje Bacon in sommige kleine bustes, een vleugje Soutine in de portretten, soms vermengd met een impressie van Toulouse-Lautrec, maar een Lautrec die geschud en wazig is. Dat is op zichzelf heel interessant, ook al kun je voelen dat Texier voor een klein dilemma staat, of hij zich verder moet verdiepen in shock en deconstructie, kortom meer ‘gespannen’ moet worden, of moet proberen een perfect evenwicht te vinden tussen de twee tendensen: het classicisme van zijn hand en de epilepsie van de lijn. Over paarden en stieren gesproken: deze laatste verschijnen op het doek als elementen van picareske fresco’s die geïsoleerd zijn van een groter ensemble of groep, omdat ze van het ene werk naar het andere op elkaar lijken te reageren. Dit zijn geschetste schilderijen, waar je de droom kunt voelen van het penseel gedragen door een spookachtige hand die het wateroppervlak – pardon – het canvas lichtjes heeft aangeraakt, op een korte en bijna hypothetische manier; Heeft de schilder werkelijk geschilderd, of heeft hij alleen maar gedroomd dat hij op sierlijke wijze een vluchtige beweging schetste, zo krachtig dat de afdruk van deze virtualiteit zich zou etsen?
Het contrast is grappig met dit vrije elektron van een galeriehouder in voortdurende opwinding, deze onruststoker die verliefd is op elektronische muziek; de ene passie is nodig om de andere te voeden. Hij noemt zichzelf definitief ‘Warholian’, en dat blijkt uit zijn seriekeuzes. Hij houdt van pioniers, maar minacht niet om terug te keren naar een goede oude lokale kunstenaar die een schilderij beoefent dat voortkomt uit wetenschap en kennis van prachtige klassieke tekeningen. We zijn dus geneigd te denken, zoals Michel Butor over de roman zei, dat schilderkunst overeenkomt met een cultuur en een bepaald tijdperk. Soms houdt het op zich uit te drukken in een of ander compartiment van zijn expressiviteit (landschap, genretaferelen, stilleven, portretten, abstractie), en soms wordt het hervat, afhankelijk van de gevoeligheid van de tijd. Op dit moment zijn we getuige van een stagnatie van deze energie, ten gunste van andere, meer innovatieve vormen van expressie.
In navolging van André Breton beoefent Isselin ‘historische en categorische decloisonnement’, behalve dat hij, in tegenstelling tot Breton, een hekel heeft aan muziek, wat niet het enige onaangename aspect van de man was, zoals we weten.
Gekruiste portretten ook omdat Texier, ik heb alleen maar paden met hem gekruist: zo’n boeman wordt niet geschonden, hoe geniaal hij ook mag zijn. Maar pas op, een vriendelijke boeman. Hij dringt zich niet op, verslindt de ruimte niet met zijn aanwezigheid. Nee, het is nogal discreet, minzaam en aangenaam, een sympathieke en levendige man met een baard, maar met een zachte sonatine-achtige muziek.
Dat is waar je de gevoeligheid voelt, waar je een glimp opvangt van de complexiteit die verborgen ligt onder de schijnbare eenvoud.
Hij is iemand die dingen op zich af laat komen, maar pas komt als het moment daar is, nadat hij je heeft geaccepteerd, zoals een paard dat uiteindelijk zou doen. Net als de paarden, zo fris, levendig en levend, bijna met de hand geborsteld, blindelings, waarbij de dans van de kunstenaar afhankelijk is van zijn verworven vaardigheden om zijn instinct te laten spreken.
